1 چون به خانه خدا بروی، پای خود را نگاه دار، زیرا تقرب جستن به جهت استماع، از گذرانیدن قربانی های احمقان بهتر است، چونکه ایشان نمی دانند که عمل بد می کنند.
2 با دهان خود تعجیل منما و دلت برای گفتن سخنی به حضور خدا نشتابد زیرا خدا در آسمان است و تو بر زمین هستی ؛ پس سخنانت کم باشد.
3 زیرا خواب از کثرت مشقت پیدا می شود و آواز احمق از کثرت سخنان.
4 چون برای خدا نذر نمایی در وفای آن تاخیر منما زیرا که او از احمقان خشنود نیست؛ پس به آنچه نذر کردی وفا نما.
5 بهتر است که نذر ننمایی از اینکه نذر نموده، وفا نکنی.
6 مگذار که دهانت جسد تو را خطاکار سازد؛ و در حضور فرشته مگو که این سهوا شده است. چرا خدا به سبب قول تو غضبناک شده، عمل دستهایت را باطل سازد؟
7 زیرا که این از کثرت خوابها و اباطیل و کثرت سخنان است؛ لیکن تو از خدا بترس.
8 اگر ظلم را بر فقیران و برکندن انصاف و عدالت را در کشوری بینی ، از این امر مشوش مباش، زیرا آنکه بالاتر از بالا است، ملاحظه می کند، و حضرت اعلی فوق ایشان است.
9 و منفعت زمین برای همه است بلکه مزرعه، پادشاه را نیز خدمت می کند.
10 آنکه نقره را دوست دارد از نقره سیر نمی شود، و هر که توانگری را دوست دارد از دخل سیر نمی شود.این نیز بطالت است.
11 چون نعمت زیاده شود، خورندگانش زیاد می شوند؛ و به جهت مالکش چه منفعت است غیر از آنکه آن را به چشم خود می بیند؟
12 خواب عمله شیرین است خواه کم و خواه زیاد بخورد؛ اما سیری مرد دولتمند او را نمی گذارد که بخوابد.
13 بلایی سخت بود که آن را زیر آفتاب دیدم یعنی دولتی که صاحبش آن را برای ضرر خود نگاه داشته بود.
14 و آن دولت از حادثه بد ضایع شد و پسری آورد اما چیزی در دست خود نداشت.
15 چنانکه از رحم مادرش بیرون آمد، همچنان برهنه به حالتی که آمد خواهد برگشت و از مشقت خود چیزی نخواهد یافت که به دست خود ببرد.
16 و این نیز بلای سخت است که از هر جهت چنانکه آمد همچنین خواهد رفت؛ و او را چه منفعت خواهد بود از اینکه در پی باد زحمت کشیده است؟
17 و تمامی ایام خود را در تاریکی می خورد و با بیماری و خشم، بسیار محزون می شود.
18 اینک آنچه من دیدم که خوب و نیکو می باشد، این است که انسان در تمامی ایام عمر خود که خدا آن را به او می بخشد بخورد و بنوشد و از تمامی مشقتی که زیر آسمان می کشد، به نیکویی تمتع ببرد زیرا که نصیبش همین است.
19 و نیز هر انسانی که خدا دولت و اموال به او ببخشد و او را قوت عطا فرماید که از آن بخورد و نصیب خود را برداشته ، از محنت خود مسرور شود، این بخشش خدا است.
20 زیرا روزهای عمر خود را بسیار به یاد نمی آورد چونکه خدا او را از شادی دلش اجابت فرموده است. |