1 ای برادران من بسیار معلم نشوید چونکه می دانید که بر ما داوری سخت تر خواهد شد.
2 زیرا همگی ما بسیار می لغزیم. و اگر کسی در سخن گفتن نلغزد او مرد کامل است و می تواند عنان تمام جسد خود را بکشد.
3 و اینک لگام را بر دهان اسبان می زنیم تا مطیع ما شوند و تمام بدن آنها را برمی گردانیم.
4 اینک کشتیها نیز چقدر بزرگ است و از بادهای سخت رانده می شود لکن با سکان کوچک به هر طرفی که اراده ناخدا باشد برگردانیده می شود.
5 همچنان زبان نیز عضوی کوچک است و سخنان کبرآمیز می گوید. اینک آتش کمی چه جنگل عظیمی را می سوزاند.
6 و زبان آتشی است! آن عالم ناراستی در میان اعضای ما زبان است که تمام بدن را می آلاید و دایره کائنات را می سوزاند و از جهنم سوخته می شود!
7 زیرا که هر طبیعتی از وحوش و طیور و حشرات و حیوانات بحری از طبیعت انسان رام می شود و رام شده است.
8 لکن زبان را کسی از مردمان نمی تواند رام کند. شرارتی سرکش و پر از زهر قاتل است!
9 خدا و پدر را به آن متبارک می خوانیم و به همان مردمان را که به صورت خدا آفریده شده اند لعن می گوییم.
10 از یک دهان برکت و لعنت بیرون می آید! ای برادران شایسته نیست که چنین شود.
11 آیا چشمه از یک شکاف آب شیرین و شور جاری می سازد؟
12 یا می شود ای برادران من که درخت انجیر زیتون یا درخت مو انجیر بار آورد؟ و چشمه شور نمی تواند آب شیرین را موجود سازد.
13 کیست در میان شما که حکیم و عالم باشد؟ پس اعمال خود را از سیرت نیکو به تواضع حکمت ظاهر بسازد.
14 لکن اگر در دل خود حسد تلخ و تعصب دارید فخر مکنید و به ضد حق دروغ مگویید.
15 این حکمت از بالا نازل نمی شود بلکه دنیوی و نفسانی و شیطانی است.
16 زیرا هرجایی که حسد و تعصب است در آنجا فتنه و هر امر زشت موجود می باشد.
17 لکن آن حکمت که از بالا است اول طاهر است و بعد صلحآمیز و ملایم و نصیحت پذیر و پر از رحمت و میوه های نیکو و بی تردد و بی ریا.
18 و میوه عدالت در سلامتی کاشته می شود برای آنانی که سلامتی را بعمل می آورند. |