1 مرد معتزل، هوس خود را طالب می باشد، و به هر حکمت صحیح مجادله می کند.
2 احمق از فطانت مسرور نمی شود، مگر تا آنکه عقل خود را ظاهر سازد.
3 هنگامی که شریر می آید، حقارت هم می آید، و با اهانت، خجالت می رسد.
4 سخنان دهان انسان آب عمیق است، و چشمه حکمت، نهر جاری است.
5 طرفداری شریران برای منحرف ساختن داوری عادلان نیکو نیست.
6 لبهای احمق به منازعه داخل می شود، و دهانش برای ضربها صدا می زند.
7 دهان احمق هلاکت وی است، و لبهایش برای جان خودش دام است.
8 سخنان نمام مثل لقمه های شیرین است، و به عمق شکم فرو می رود.
9 او نیز که در کار خود اهمال می کند، برادر هلاک کننده است.
10 اسم خداوند برج حصین است که مرد عادل در آن می دود و ایمن می باشد.
11 توانگری شخص دولتمند شهر محکم او است، و در تصور وی مثل حصار بلند است.
12 پیش از شکستگی ، دل انسان متکبر می گردد، و تواضع مقدمه عزت است.
13 هر که سخنی را قبل از شنیدنش جواب دهد برای وی حماقت و عار می باشد.
14 روح انسان بیماری او را متحمل می شود، اما روح شکسته را کیست که متحمل آن بشود.
15 دل مرد فهیم معرفت را تحصیل می کند، و گوش حکیمان معرفت را می طلبد.
16 هدیه شخص، از برایش وسعت پیدا می کند و او را به حضور بزرگان می رساند.
17 هر که در دعوی خود اول آید صادق می نماید، اما حریفش می آید و او را می آزماید.
18 قرعه نزاعها را ساکت می نماید و زورآوران را از هم جدا می کند.
19 برادر رنجیده از شهر قوی سخت تر است، و منازعت با او مثل پشت بندهای قصر است.
20 دل آدمی از میوه دهانش پر می شود و از محصول لبهایش، سیر می گردد.
21 موت و حیات در قدرت زبان است، و آنانی که آن را دوست می دارند میوه اش را خواهند خورد.
22 هر که زوجه ای یابد چیز نیکو یافته است، و رضامندی خداوند را تحصیل کرده است.
23 مرد فقیر به تضرع تکلم می کند، اما شخص دولتمند به سختی جواب می دهد.
24 کسی که دوستان بسیار دارد خویشتن را هلاک می کند، اما دوستی هست که از برادر چسبنده تر می باشد. |